საქართველოში გვიგებენ მახეს,-
ყველას არ გვძინავს, ყველა ვერ მოგვკლეს,
და რა იქნება, ეშმაკის სახე
ამ მახეშივე ცხადად გამოჩნდეს?
ლოგოსის ცაში ვერ ფრენს დემონი,
ფრთა ეკვეცება უღირსს და მტყუვარს,
ქვეწარმავლობას ვირჩევთ, თუ ომით
უნდა ვუთვლიდეთ სატანას უარს?
ღვაწლია ჭირის ყოველ დღე ძლევა,
შრომა კეთილი ბრძენ სიყვარულით,
ის განსაცდელიც, ჩვენ რომ გვეძლევა,
ღვთისკენ ცურვაა სულის მხარულით.
დინებას მკვდარი თევზი თუ ჰყვება,
არწივის მზერა ელტვის კამკამებს,
მგლისმუხლას თვალში ლაჟვარდი ნება
სიმართლის ალით კვესავს წამწამებს.
არა, ის არ ჰგავს ფლიდი ნელ-თბილის
ლაჩარი გულის წვას და ქიმერებს,
მას სიზმარეთშიც და-ძმობს მზეტკბილი
და ცრუ საწუთროს აღარ იფერებს.
ჭრელი მაცდურის უძღები ხახა
წატანებია გამთვარულ ფუგებს…
ოდითგან ავი რომ განიზრახა,
ადამის შვილებს ხაფანგებს უგებს.
მეწამულ წამებს თესავს მოწამედ,
ვინც ახმიანებს კოსმიურ ორძალს,
ჩაკრული სხივით ქაჯების ღამეს
მრავალჟამიერს დაასობს ბოძალს.
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა 